Cienfuegos: Caribisch communisme
Cienfuegos
Communisme ten top met een Caribisch tintje en een vleugje kolonisatie is Cienfuegos in 1 zin maar dan maak ik me er wel heel gemakkelijk vanaf.
Na 8 uur in de bus te hebben gezeten vanuit Viñales stond onze volgende oma, Olga, bij het busstation al te wachten. Onderweg naar de casa hebben we al wat van de stad kunnen zien en deze is weer heel anders dan de vorige twee. Het zijn allemaal rechte, brede straten met asfalt en behoorlijke goten tussen de stoep en het asfalt. Ik ben er nog niet helemaal uit of dit bewust is of dat ze bij het maken van de weg hebben besloten dat er zo wel genoeg asfalt lag.
Onze casa lag een paar minuutjes lopen van Parque José Marti (of plaza de armas, dat is niet helemaal duidelijk), het ‘centrale’ plein in de stad en naar mijn mening ook het mooiste gedeelte van de stad. Zelfs de Cubanen vinden het hier muy calore (erg warm/benauwd) dus je moet dat wandelen wel afwisselen met af en toe een terrasje. Op het terras kwamen we Sanne en Martin tegen, twee dorpsgenoten van Wouter, wat erg gezellig was. Na 1 rondje hadden ze hier al geen bier of cocktails meer dus zijn we naar een tentje aan het water gegaan waar ze zelfs croqueta’s serveerden. ‘S avonds heerlijk gegeten in een paladares, een soort restaurant, op het dak van een huis.
De volgende dag stond er om 0900 uur een zwarte Lada op ons te wachten die ons naar El nicho, een waterval in een natuurpark in de omgeving, zou brengen. Daar aangekomen kregen we een rondleiding door een heel klein stukje van het park waar we grote spinnen, kolibrie’s en allerlei soorten planten hebben gezien. Maar het belangrijkste was toch wel de waterval waar we nog even in het koude water konden zwemmen.
Op de weg terug barstte er een regen/onweer bui los. In een oude auto, die al in z’n 1 de berg op moest, lek is en waarvan de ruitenwissers alleen af en toe met de hand bediend worden, is dat toch een hele belevenis.
Toen we terug waren in Cienfuegos was het nog mooi weer dus hebben we snel een overdekt terrasje opgezocht, net op tijd voor de bui. De bui duurde zeker 2/3 uur en om op het terras te kunnen blijven zitten moesten we drankjes blijven bestellen. Alleen daarom hebben we alle cocktails die op de lijst stonden(piña colada, mojito, Cuba Libre, daiquirí, moji piña) uitgeprobeerd. Halverwege de kaart kwam er een Zwitsers stel met een kind bij ons aan de tafel zitten die ook aan het schuilen waren. Het waren erg interessante mensen die al heel veel van de wereld hadden gezien en zelfs met hun dochter van 8 al naar landen als Namibië, Peru en Bolivia waren geweest. Weer genoeg ideeën opgedaan voor de volgende reis… Ik heb het dan natuurlijk wel over de landen en niet over het reizen met een kind.
Tussen de buien door naar de casa gerent want Olga zou voor ons koken. Zelfs zonder stoom en licht kreeg ze het voor elkaar om een enorme berg eten op tafel te zetten. De twee Nederlanders die net klaar waren met eten en waarvan ik er met 1 op school heb gezeten, bleven ook nog even aan tafel hangen. De rest van de avond gezellig met z’n vieren aan de Cristal en Buchanero (bier) gezeten.
Het was een erg gezellige avond maar ’s ochtends zat ik wel met een lichtelijke kater aan het ontbijt. Om het alcohol eruit te zweten zijn we naar Punto Gorda gelopen. Vier kilometer lopen naar het uiterste puntje van Cienfuegos in de volle zon is toch best vermoeiend dus terug toch maar even een taxi gepakt (€1,50), zodat we op tijd zouden zijn voor de bus naar Trinidad.
Cienfuegos is op zich wel een leuke stad maar niet heel bijzonder, het is het vaak net niet en voelt een beetje kil aan, ook al was het heel warm. El nicho en het natuurpark daaromheen zijn wel heel erg mooi en leuk om doorheen te lopen.
Eén reactie
Pingback: