Cuenca
Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden maar op 14 mei heb ik de bus gepakt van Banos naar Cuenca. Dit keer geen nachtbus waardoor ik prachtige uitzichten had op het Andesgebergte. De route naar Cuenca gaat er dwars doorheen. Omdat we zo hoog door de bergen reden hebben we hele delen door dikke mist heen gereden. Op weg naar cuenca kom je door verschillende kleine dorpjes en vaak zie je een lokale markt. Vrouwen met kleurrijke kleding en bolhoedjes verkopen van alles op straat. Groente, fruit, noten, kleding of kippen (levend en dood) vind je terug op deze markt. Ook varkens en koeien lopen aan een touwtje netjes achter de baas aan.
Cuenca ligt op zo’n 2500 meter hoogte en heeft iets meer dan 300.000 inwoners. Je ziet in het centrum veel minder straat honden en op zondag zitten de kerken vol. Het is een vrij grote en uitgestrekte stad met een koloniaal centrum. Ik zit weer in een goed hostel midden in het centrum en vlakbij de tram (de verbinding naar het busstation). ’s avonds alleen even wat wezen eten en daarna vroeg naar bed.
De volgende dag de megatourist uitgehangen en een bustour geboekt (5 dollar). Hierdoor gelijk een groot gedeelte van de stad gezien en naar het uitzichtpunt over de stad geweest. De volgende dag voornamelijk door de stad gelopen, gelucht met de locals, m’n volgende bus geboekt en gerelaxt in het hostel. Hier kreeg ik een berichtje dat mijn surfkamp in het noorden van Peru niet doorging. Het surfkamp was de reden waarom ik voor deze route koos en wat andere dingen heb overgeslagen dus dat was een beetje een bummer. Ik besluit toch door te gaan naar Peru en daar uit te zoeken wat ik verder ga doen.
Richting Peru
Op het busstation van Cuenca zijn ontzettend veel loketjes waar je tickets kan boeken voor bussen. Ik heb een kaartje voor de bus naar Tumbes, het grensplaatsje aan de Peruaanse kant. De route gaat vanaf de hoogvlakten van Cuenca door de bergen richting de kust. Eenmaal het Andesgebergte een beetje uit veranderen de hoogvlaktes in jungles met in de bermen veel afval. Ik ben weer terug in de tropen, inclusief een tropisch temperatuurtje. Gelukkig heeft de bus ARKO.
Ik word in het Ecuadoriaanse grensplaatsje Huaquillas gedropt. De chauffeur haalt mijn bagage uit de bus en op het moment dat ik naar buitenloop om te vragen waarom wijst hij richting de grens en zegt dat ik de rest zelf moet doen. Terwijl ik om me heen kijk, gooit hij de bus dicht en rijd weg. Sta ik dan, middenin een dorpje waar geen toerist te bekennen is. Om bij de grens te komen moet je door een lange, soort van, markt.
Bij de grens aangekomen blijkt dat je hier niet je paspoort kan laten stempelen. De grenswacht zegt dat ik allang in Peru ben en gewoon moet doorlopen. Volgens hem kan het allemaal wel. Ik vind het toch niet zo’n goed idee en loop de grens weer over naar Ecuador. Daar ga ik het kantoortje van de politie binnen om te vragen hoe nu verder. De politie agent loopt met me mee naar een andere straat en zet me in een taxi. Voor 5 dollar zal de taxi mij naar de ’toeristengrens’ brengen. Zo vriendelijk..
De taxi neemt wat achteraf straatjes en begint langzamer te rijden langs een soort vuilnisbelt. Hij begint gelijk over het feit dat ik alleen reis en of ik een partner heb. Ik zeg dat mijn vrienden in Tumbes op me wachten en dat ik mijn vriend weer in Mancora zie. Hij moet eerst even iets uit de kofferbak pakken. De kofferbak gaat niet open maar ik zie hem in de spiegel iets met z’n telefoon doen. Vervolgens loopt hij naar de hoek van het huis en roept iets naar iemand. Ik doe m’n schoenen alvast wat strakker voor het geval ik moet gaan rennen ofzo. Net op het moment dat ik geen idee heb waar ik heen moet rennen komt de taxichauffeur terug en start de auto weer. Met m’n hart in m’n keel vertel ik heel vrolijk over mijn vriendinnen aan de andere kant van de grens en hoe we uitkijken naar de trip samen. (gelukkig ben ik Pinokkio niet). En dat allemaal in m’n beste Spaans.
Bij de grens aangekomen wijst de taxichauffeur naar een hokje waar ik heen moet en ik geef hem 10 dollar. Ik krijg natuurlijk geen wisselgeld maar vind het allang prima dat ik de taxi uit ben. In het hokje checken ze mijn vaccinatieboekje en ik moet vervolgens 10 minuten lopen naar de ‘echte’ grens. Ik ben gelukkig de taxi uit maar moet dalijk wel nog verder Peru in zien te komen. First things first, mijn stempels ophalen.