Santa Clara
Cuba,  Verhalen

“Hasta de la Revolucion, siempre!” (Santa Clara)

Santa Clara

De bekendste uitspraak van El Che die in Santa Clara de belangrijkste slag, en daarmee de strijd tegen Batista die naar Colombia vluchtte, won. De slag is op Che’s naam komen staan, waardoor hij de volksheld van Cuba is geworden maar Camilo Cienfuegos is eigenlijk de echte held van Santa Clara. Volgens de verhalen hield hij met een peloton een heel garnizoen Batista soldaten tegen en wist deze uiteindelijk te verslaan, zodat Che met z’n mannen een belangrijke treinrails kon opblazen en een trein kon laten ontsporen. Toen Fidel Castro aan de macht was, is Cienfuegos van de radar verdwenen. Figuurlijk en letterlijk, want het vliegtuig waar hij inzat is voor het laatst boven Cuba gezien maar nooit meer teruggevonden.

Fidal gaf na de slag in Santa Clara de overwinningsspeech op Plaza Cespedes in Santiago de Cuba en reed daarna in een 4WD naar Havana, net als wij. Nouja wij zaten met z’n 6’en plus chauffeur en alle bagage in de jeep en Wouter en ik stapte al uit in Santa Clara maar het leek erop.

Tot de dag voor ons verstrek was het carnaval in Santiago de Cuba en veel mensen wilden op dezelfde dag als wij weer vertrekken uit deze stad. De regering vind het niet nodig om op zulk soort drukke dagen extra openbaar vervoer in te zetten dus alle vertrekkende bussen zaten al volgeboekt. We hadden van te voren een taxi geregeld met vier anderen die ons eerst zou afzetten in Santa Clara en daarna zou doorrijden naar Havana.

De taxi kwam niet opdagen dus hebben we (Wouter, twee Duitsers, twee Nieuw-Zeelanders en ik) bij een hotel aan Plaza Cespedes een nieuwe proberen te regelen. Ook alle taxi’s waren vol dus het duurde even voordat een kennis, van een kennis, van een kennis een auto kon regelen (én een chauffeur die waarschijnlijk nog dronken in bed lag) om ons naar Santa Clara/Havana te brengen. Het is uiteindelijk een jeep geworden die voorin plek had voor twee personen. Achterin stonden twee met leer beklede bankjes waar net 6 mensen in konden zitten. Je zou zeggen ruimte genoeg maar met alle bagage erbij was het toch nog een behoorlijke uitdaging.

Om een uurtje of 8 ’s avonds zijn we toch aangekomen in onze casa in Santa Clara. Dit was weer een erg goede: de eigenaren waren heel vriendelijk en hadden wat eten voor ons overgehouden. Een paar van de bewoner spraken zelfs Engels, vonden het leuk dat wij alles in het Spaans probeerden en hielpen ons daarmee.

In Santa Clara staat het mausoleum en museum van Ernesto Che Guevarra. Che is in Bolivia opgepakt en geëxecuteerd toen hij daar een revolutie probeerde op te zetten. Hij is toen in een massagraf gegooid met 38 andere soldaten die op dezelfde dag zijn omgekomen. In 1997 zijn 17 lichamen, inclusief Che’s, opgegraven en opnieuw begraven in het mausoleum.
Ik had gehoopt dat het museum wat meer informatie zou geven over het leven van Che maar het waren voornamelijk foto’s waar je Che, Fidel, Raul en andere strijders ziet op Cuba en in Bolivia. Er waren ook voorwerpen te zien die door diezelfde strijders waren gebruikt. Gelukkig was het meeste wel in het Engels!

Naast de foto’s en voorwerpen kon je op een maquette ook twee aanvallen zien waarbij Che betrokken was. Dit waren gelijk ook de enige succesvolle voor hem. De eerste was een aanval op de La Plata Barakken in de provincie Granma waarmee munitie en wapens werden buitgemaakt en waar Che 1 van de 6, niet eens de belangrijkste, pelotons leidde. De tweede was de slag bij Santa Clara.

Voor de rest was er niet zoveel te zien in het museum, wat waarschijnlijk komt doordat Che Guevarra in zijn revolutionaire carrière eigenlijk helemaal niet zoveel heeft betekend. Volgens mij is hij alleen maar zo bekend geworden doordat hij vriendjes was met de Castro’s die hem, misschien wel onterecht, op een voetstuk hebben geplaatst.

De revolutie is nu al meer dan 50 jaar geleden maar overal in het land zijn nog steeds revolutionaire leuzen op gebouwen en dergelijke te lezen en er zijn veel monumenten gewijd aan de revolutie. Ik krijg het idee dat het gewoon een hele grote propaganda campagne is om te zorgen dat de mensen een eenheid blijven.

Tijdens de revolutie was propaganda al het sterkste punt van Fidel Casto. Het grootste gedeelte van de tijd zat hij op zijn hoofdkwartier in de Siërra Mestre en verzond hij berichten over de radio (Radio Rebellion) om het volk achter zich te krijgen. Natuurlijk heeft hij ook gevochten en geleden maar wat mij opvalt is dat heel veel verzetsstrijders, inclusief de kopstukken, heel veel werk hebben verzet onder grote druk van Batista’s leger en dat bijna iedereen dat heeft moeten bekopen met hun leven. Fidel was erg goed in het bepraten en manipuleren van het volk en internationale pers, had het momentum mee en heeft andere het lastige werk laten doen om vervolgens het land niet heel veel anders te leiden dan Batista deed. Maar dat is mijn mening.

Ik heb dit idee maar niet gedeeld met de Duitse communistische professor en z’n twee groupies, die we later in Varadero hebben ontmoet. Het leek erop dat hij nogal hoog op de communistische ladder stond, best vreemd om daar zo trots op te zijn terwijl het hele idee van communisme is dat iedereen gelijk is.

Eén reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *