Athos en Anne
Noorwegen,  Verhalen

Op reis met mijn depressie

Het was eigenlijk niet de bedoeling om het vorige verhaal een vervolg te geven. Gewoon een klein inkijkje in hoe reizen met een depressie is. Ik vond het doodeng om het verhaal zo de wereld in te slingeren maar het heeft me alleen maar goeds gebracht. Ik heb van zoveel mensen lieve en positieve berichtjes gekregen. Dank jullie wel daarvoor.

Er is blijkbaar ook een enorme interesse in waar ik wel of niet plas dat ik er toch maar een vervolg aan geef. Niet meer een beschrijving van dag tot dag maar wel hoe reizen met een depressie eruit ziet. Voor een beschrijving van de dagen zul je toch echt naar de facebooksite van moeders moeten gaan. Die heeft elke dag weer een verslag geschreven met foto’s. 

Lieve mama

Ik heb mama gister alweer op Oslo airport afgezet. Dit is de eerste dag zonder haar maar wel in het huisje wat zij heeft uitgezocht. Beetje jammer dat het bijna alleen maar regent maar ook zo is het een mooie plek. Zowel binnen als buiten.

Lieve mama, ik mis je nu al. Niet omdat ik het nu vervelend vind om alleen te zijn maar omdat ik het zo fijn met je heb gehad. Ik voelde me niet altijd even goed en aan het eind van de dag was ik kapot maar ik had het niet anders gewild. Het is tof dat ik dit soort dingen samen met jou kan doen. Ik hou van je en ben blij en trots dat jij mijn moeder bent. En natuurlijk een oma voor je kleinhond 😉

Mama Athos

Keuzes maken

Thuis kost het me al heel veel moeite om een keuze te maken en dat is hier niet anders. Bang voor de verkeerde keus. En er is altijd wel een reden waarom iets de verkeerde keus is. Daarnaast blijven de ‘verkeerde keuzes’ veel langer hangen dan de goede. Het nieuwe hostel in Tau waar je zelfs gratis de was kan doen, het mooie huisje aan het water in Akkerhaug of het prachtige appartement in Geilo zijn snel vergeten. De boerderij tijdens de eerste nacht blijft natuurlijk wel bij.

Akkerhaug

Als je samen reist worden de keuzes net even wat makkelijker en meestal pakt het dan ook nog eens goed uit. Ik kon mama wel vervloeken wanneer zij geen keuze wilde maken en het aan mij over liet. Ik moest bijvoorbeeld bedenken wat we gingen eten en de supermarkt in. Maar uiteindelijk viel het allemaal mee. Wat je kiest maakt niet uit, als je maar kiest.

Beleving

Noorwegen was mooi en we hebben prachtige wegen gereden. Kronkelige weggetjes over bergpassen en ruige hoogvlaktes, door bossen, in groene dalen, langs meren, rivieren en fjorden. Stuk voor stuk mooie wegen die heerlijk zijn om te rijden. Ik besef me dat. Net als dat ik me besef dat het een voorrecht is om zo’n mooie reis te maken en dat ik geluk heb om hier te kunnen zijn. Maar gelukkig ben ik niet. 

Ik heb niet meer het enthousiaste wat ik voorheen bij reizen had. Niet omdat ik uitgekeken raak of dat het niet meer speciaal is maar omdat ik het niet voel. Ik zeg vaak genoeg dat het ergens mooi is, of dat het een prachtige weg is. En dat is het ook maar dat vind ik niet. Ik zal niet zeggen dat ik iets mooi vind. Een verschil dat bijna onmogelijk is om uit te leggen. zeker tijdens het reizen.

waterval

Structuur

Ik geloof niet dat er een avond is geweest dat ik na 10 uur in bed lig. En daar gaat dan een heel ritueel aan vooraf. Eten maken, voor de hond zorgen, spullen klaarleggen, douchen, hond uitlaten, wekker zetten. Niet altijd in die volgorde maar ik zorg dat ze afgevinkt worden. Ik moet hier over nadenken, het gaat niet vanzelf.

Alle indrukken van de prachtige omgeving en de continue strijd in m’n hoofd vreten energie. Elke dag kost het al zo veel energie om überhaupt uit bed te komen. Gelukkig is er altijd een pup aanwezig die heel goed weet wat de wekker betekend. Of voor de tijd je gezicht aflikt, want hij is wakker en ready to go. Ik heb er een hekel aan als hij aan m’n gezicht likt. Maar hij is altijd vrolijk en blij om je te zien. Ook als je slaapt en zelfs als je hem ’s ochtends chagrijnig wegstuurt. Een onvermoeibare vrolijkheid.

Happy Athos

Door structuur aan te brengen wordt alles een stuk overzichtelijker en ik rustiger. Ik heb veel verschillende tassen bij me met verschillende spullen. Zo heb ik een multimediatas (Boeken, camera, powerbank, snoertjes), een voedsel tas en doos (wordt al leger), een campingtas (brander, tape. Wetties). Athos heeft zijn eigen voorraadtas en dag tas. Ook ik heb nog een dagtas, tas met kleding en slaaptas (matje, slaapzak, kussen). Het neemt allemaal wat meer plek in maar ik kan alles snel terugvinden én het is lekker overzichtelijk.

Sociaal

Hoe vervelend ik het ook vind als Athos blaft er komen ook goede dingen uit. Er zijn genoeg mensen die het snappen en hem rustig naar zich toe laten komen en snuffelen (dan is alles weer goed). Of ze gaan met hem spelen, hoe dan ook het levert altijd een praatje op. Iets waarvoor ik thuis nog wel eens tussenuit knijp is nu niet echt mogelijk.

Het liefst blijf ik lekker in mijn eigen bubbel zitten, zowel hier als thuis. Thuis wordt je daar af en toe verplicht uitgehaald door Wouter, vrienden of familie. Hier is dat continu. Je moet contact leggen met anderen om verder te komen. Op reis kan je niet (of veel moeilijker) in je eigen bubbel blijven zitten. De Noren zijn stug maar als je eenmaal contact hebt zijn ze super vriendelijk en kom je er niet zo makkelijk meer vanaf. Alle contacten kosten mij ontzettend veel energie en moeite maar je krijgt er altijd iets voor terug. Voor nu of straks.

Nachtelijke escapades

Sommige hadden het al goed geraden: Het is de wasbak geworden… Dit klinkt een stuk gemakkelijker dan dat het was, want het was nog niet zo makkelijk om daar op te klimmen in het donker. Niet alle ramen konden worden bedekt met gordijnen dus ik wilde geen licht gebruiken. Zo midden in het bos is het dan best donker. Naast de wasbak zat ook nog eens een klein raampje waar ik als de dood voor was. 

Niet voor dat raampje maar voor het geval er ineens een hoofd zou verschijnen. Ik zag het in gedachte al helemaal voor me. Dus ik heb een heel waardevol stukje keukenrol nat gelikt en op het raam geplakt. Waardevol omdat ik maar een paar velletjes had (wc papier was natuurlijk buiten) en nat gelikt, omdat er geen stromend water was. De wasbak moest ook schoongespoeld worden en het ging mij echt niet gebeuren dat ik zonder water zou komen te zitten.

Vandaag Jet opgehaald van het vliegveld om samen een week lang Zuid- Zweden te verkennen.

 

2 reacties

  • Dorine

    Lieve Anne, net weer je verslag gelezen. Meis, wat dapper en wat een knokker ben je toch. Ik denk aan je, reis met je mee en duim voor elke centimeter vooruit. Hou je haaks, knuffel je maatje, dikke knuf op afstand 😘😘

  • Herman

    Anne het is nu na tien uur dus hopelijk lig je lekker te slapen en geeft dat je rust. Vandaag was het Glaskogen, nog samen met Jet gekanood? Als ik je inkijkje in je depressie lees denk ik wat moet je ploeteren om het plezier te zien en te beleven. Maar toch lees ik iets moois, iets waar je aan vast kunt houden. Het stukje over je moeder en het samen zijn. Probeer die mooie belevenissen vast te houden. Ik zeg dit wel alleen weet ik niet of dat ook werkt. Maar ik hoop dat het je lukt. Als je dit leest ben je misschien net opgestaan, pak je rust, graaf in je tassen, geniet van het samen zijn met Jet en welkom ben je bij ons als je terug bent. 💐🙋🏻‍♂️😘

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *